Wiersz napisany dla
Stefana Rosińskiego
przez przyjaciółkę
Jego córek

Włocławek, 22 czerwca 2007 rok

Miasteczko Stefana

Są w naszym kraju kochanym miasta, miasteczka, mieściny
Miejscowość, o której chcę wspomnieć ma nazwę Osięciny.
Pełno tu wspomnień mieszkańców, bogatej historii i życia
Dzień się zaczyna dźwiękami kościelnych dzwonów bicia

Domy, ogrody, uliczki widnieją, jak tęcza na niebie
Nie jeden przemiły gospodarz, zaprasza gości do siebie
Poznałam człowieka w tym mieście i wiem, że jest wyjątkowy
Dostojny, pełen pogody ze srebrnym nakryciem głowy

Jego wyróżnić należy, o Nim zapomnieć nie sposób
W mieszkaniu Stefana – nestora, bywało wiele osób
I każda mile wspomina chwila spędzone w tym domu
O Weronice myśląc lecz tylko po kryjomu

Stefan oddany jest innym, szczególnie Panu Bogu
I Bóg pewnie myśli o Nim, czekając gdzieś tam na progu
Bo chciałby mieć blisko siebie duszę tak pełną miłości
By z sercem wielkim i czułym, przyjmował u Niego gości

Myślę jednak, że Stefan nie przeżył jeszcze wszystkiego
Na setnej rocznicy urodzin, spotkamy się zgodnie u Niego
Czekają z niecierpliwością: prawnuk, wnuki, rodzina
Ja myślę, że też tam będę, autorka

Buczyńska Grażyna